Τα αλώνια
Μέχρι
τη δεκαετία του ’60 γύρω από το χωριό υπήρχαν πολλές καλλιεργημένες
εκτάσεις με σιτηρά (σιτάρι, κριθάρι, βρώμη, αραποσίτι, σίκαλη), όσπρια
(φακές, φασόλια, κουκιά, αρακάς) αλλά και κηπευτικά (κολοκυθάκια,
ντομάτες, αγγούρια, πιπεριές, μελιτζάνες, αγκινάρες, λάχανα), ώστε οι
περισσότερες οικογένειες είχαν αυτάρκεια προϊόντων.
Από τις αρχές του 1970 σταδιακά, τα σιτηρά και τα όσπρια σταμάτησαν να καλλιεργούνται, τα χωράφια ερήμωσαν και σήμερα μόνον σε λίγους κήπους καλλιεργούνται ζαρζαβατικά.
Για το αλώνισμα των σιτηρών υπήρχαν περίπου είκοσι αλώνια, από τα οποία τα δέκα βρίσκονταν μέσα στο χωριό και ανήκαν σε συγγενικές ή γειτονικές οικογένειες. Τα μεγαλύτερα αλώνια ήταν στρωμένα με πλάκες από τις οποίες λίγα ίχνη σώζονται μέχρι σήμερα, ενώ τα μικρότερα ήταν χωμάτινα.
Τα «Κάτω Αλώνια», λίγο πιο κάτω από την εκκλησία, ήταν τα μεγαλύτερα, ήταν στρωμένα με πλάκες αλλά σήμερα έχουν επιχωματωθεί. Το αλώνισμα γινόταν με άλογα, μουλάρια ή γαϊδούρια. Σήμερα δεν υπάρχουν μεγάλα ζώα στο χωριό μας.
Στα αλώνια γινόταν και το ξεφύλλισμα των καλαμποκιών (η λεγόμενη ξέλαση) από τις συγκεντρωμένες φιλικές ή συγγενικές οικογένειες
Όταν εμφανίστηκαν οι αλωνιστικές μηχανές, τα δεμάτια με τα σιτηρά (οι θημωνιές) μεταφέρονταν στο μεγάλο πλάτωμα στην είσοδο του χωριού που σήμερα το λέμε «αλώνια» και εκεί αλωνίζονταν. Τώρα είναι χώρος περιπάτου και όταν μεγαλώσουν τα τριάντα οκτώ πεύκα που έχει φυτέψει γύρω- γύρω ο πρόεδρος του χωριού Βασίλης Αγγελόπουλος, θα είναι ένας δροσερός παράδεισος, με θέα τον Καταρράκτη.
Από τις αρχές του 1970 σταδιακά, τα σιτηρά και τα όσπρια σταμάτησαν να καλλιεργούνται, τα χωράφια ερήμωσαν και σήμερα μόνον σε λίγους κήπους καλλιεργούνται ζαρζαβατικά.
Για το αλώνισμα των σιτηρών υπήρχαν περίπου είκοσι αλώνια, από τα οποία τα δέκα βρίσκονταν μέσα στο χωριό και ανήκαν σε συγγενικές ή γειτονικές οικογένειες. Τα μεγαλύτερα αλώνια ήταν στρωμένα με πλάκες από τις οποίες λίγα ίχνη σώζονται μέχρι σήμερα, ενώ τα μικρότερα ήταν χωμάτινα.
Τα «Κάτω Αλώνια», λίγο πιο κάτω από την εκκλησία, ήταν τα μεγαλύτερα, ήταν στρωμένα με πλάκες αλλά σήμερα έχουν επιχωματωθεί. Το αλώνισμα γινόταν με άλογα, μουλάρια ή γαϊδούρια. Σήμερα δεν υπάρχουν μεγάλα ζώα στο χωριό μας.
Στα αλώνια γινόταν και το ξεφύλλισμα των καλαμποκιών (η λεγόμενη ξέλαση) από τις συγκεντρωμένες φιλικές ή συγγενικές οικογένειες
Όταν εμφανίστηκαν οι αλωνιστικές μηχανές, τα δεμάτια με τα σιτηρά (οι θημωνιές) μεταφέρονταν στο μεγάλο πλάτωμα στην είσοδο του χωριού που σήμερα το λέμε «αλώνια» και εκεί αλωνίζονταν. Τώρα είναι χώρος περιπάτου και όταν μεγαλώσουν τα τριάντα οκτώ πεύκα που έχει φυτέψει γύρω- γύρω ο πρόεδρος του χωριού Βασίλης Αγγελόπουλος, θα είναι ένας δροσερός παράδεισος, με θέα τον Καταρράκτη.
Το αλώνι Ντούρου- Καρελιά, όπως είναι σήμερα.
Αλώνι Πάνου Μπούντα
Αλώνι Βασίλη Φ. Αγγελόπουλου. (Σινίκου, στο βάθος το χωριό)
Το
αλώνι αυτό είναι ιδιοκτησία Γ, Χριστοδουλή, από την Καλάνιστρα
και
βρίσκεται πάνω από το δρόμο προς Καλάνιστρα, το καλύτερα διατηρημένο.
Αλώνι Τάσου Βέρρα και Φώτη Γιαννόπουλου στην Άσπρη Βρύση.
Αλώνι Νίκου Η. Κασπίρη, στην Ντρεκούκουζα.
Παρέα Λοπεσωτών στα "Κάτω Αλώνια" του χωριού το 1965, στρωμένα με πέτρες!
Αλώνισμα με άλογα!
Διαμάντω Ντούρου, στο αλώνισμα, 1957
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου